Reporter Femy van Dillen is vrijwilliger en verzamelt voor de Huiskamer van Odijk verhalen van vrijwilligers. Zij geeft in een serie verhalen steeds een inkijkje in het leven van een van de vrijwilligers en hun bijdrage aan het dorp via de Huiskamer van Odijk.
Op 8 maart 2022 mocht ik Erik Rekswinkel interviewen die één vrijdagavond per maand als vrijwilliger van de Huiskamer van Odijk een handje helpt als gastheer bij de Eettafel van Odijk. Wij troffen elkaar bij Erik thuis ’s morgens rond koffietijd. Ik werd gezellig onthaalt door hem en zijn hond. Zijn vrouw was met thuiswerk bezig en kwam even om de hoek kijken om mij te begroeten.
Erik werkt bij het Hoogheemraadschap Stichtse Rijnlanden als procestechnoloog op de rioolwaterzuiveringsinstallaties. Hij is daarvoor veel buiten, neemt rioolwater-monsters, doet aan de hand daarvan metingen in het laboratorium, overlegt met collega’s, trekt conclusies, dat is grosso modo zijn baan. ”Het is heel leuk werk met leuke collega’s die aan de pompen werken en ze schoon houden. Hoe doen ze dat, doen ze het goed, word er niets verspild? Ik ben veel buiten naast het lab- en kantoorwerk, het is een mooie mix.” zegt hij.
“Hoe kwam je ertoe je bij de Huiskamer van Odijk aan te melden als vrijwilliger”?
“ Bij de Eettafel ben ik vanaf het begin actief. Ik wilde iets voor de gemeenschap doen. Ik had eerder een overbuurvrouw waar ik boodschapjes mee deed. Samen een kopje koffie drinken. Dat groeide zo, ze kreeg niet veel mensen op bezoek, en was zelf ook niet de makkelijkste, maar het klikte wel. Ik heb altijd wel vrijwilligerswerk gedaan, zat bij een klankbordgroepje en ik vind het leuk, de contacten met andere mensen.”
“Is er veel voorbereiding nodig voor de Eettafel?”
“Nee dat valt mee, tafels klaarzetten en -dekken. Eventjes omkleden. Niets specifieks, gewoon een gezellige sfeer creëren. Op een gegeven moment weet je het precies, het kost niet veel tijd en is ook niet echt noemenswaardig. Er zijn 2 gasthulpgroepen met ieder 1 coördinator. Bij behoefte aan een coördinator werd dat aan mij gevraagd, maar dat kost me meer energie dan het oplevert. Ik vind het fijn een beetje mee te helpen en bij te springen waar nodig, in de bediening. Gasten ontvangen een praatje maken. Een coördinerende taak hoeft niet voor mij. Ik wil het voor mezelf ook een beetje leuk houden. Ik heb het druk genoeg met mijn baan, onze momenteel nog jonge hond en mijn eigen sociale leven zeg maar.
“Eet je zelf mee met de gasten?”
“ De vrijwilligers eten mee in een aparte groep, als de gasten bediend zijn. Vanaf daar houd je in de gaten of er iemand nog iets wil bestellen of wat willen vragen. Het is een gezellige groep mensen – de gasten – zélf sociaal vaardig. Ze leggen contacten en komen vaak in een groepje. Er komen vooral ouderen naar de Eettafel.”
“Dus als gastheer houd je in de gaten waar je nodig bent?”
“Ja, dat is het. Je bent echt wel aan het werk. Je bedient per tafel. In de gaten houden of ze wat willen drinken tussendoor. Als wij (de vrijwilligers) ons eten ophebben kunnen we ook al wel bijna weer beginnen met afruimen bij de gasten zeg maar.
Ben je weleens bij de eettafel geweest?” vraagt Erik. “Nee, wel bij de koffieochtenden.”
“O ja, dat is meer interactief denk ik. Bij de Eettafel ben je wel meer aan het werk.”
“Het zou wél wat voor mij zijn om eens mee te eten.” Zeg ik.
“Ja dat denk ik ook. Ik zou het ook wel leuk vinden.”
“Word je tijdens je eigen eten – zijnde gastheer regelmatig gevraagd om tussendoor te bedienen?”
“De meesten drinken maar één drankje. Er zijn maar een paar gasten die helemaal uit de band springen en een tweede glas wijn nemen.”
“Of bij iedere gang één?”
“Ja, dan zou ik daar ook wel aan mee doen, zeker als je in het dorp zo weer naar huis kan rollen”. We lachen beiden.
“Heb je er persoonlijke contacten aan overgehouden aan dit vrijwilligerswerk?”
“Nee. Er zijn wel speciale mensen; soms leer je die beter kennen en ga je even een praatje maken dat versterkt natuurlijk zichzelf. Het is ook niet de bedoeling om van daaruit mensen thuis te gaan helpen.”
“Zijn er wel eens vrijwilligers bijgekomen door jou?”
“Mijn vrouw. Ik heb ook eens vrienden meegenomen naar Huiskamer van Odijk, maar die bleken toch ander soort vrijwilligerswerk te zoeken.”
“Heeft dit vrijwilligerswerk raakvlakken met je dagelijkse werk?”
“Het is een verzorgend beroep dat wel. Het riool een beetje netjes houden. Als het riool rechtstreeks zou uitkomen in de sloot, zou het een vieze boel worden.”
“Ik las in de krant dat jullie als eerste viruspieken kunnen zien aankomen door het rioolwater te testen, hoe zit dat?”
“Wij bemonsteren sinds 1 jaar 300 waterzuiveringen per dag. Zo zien we een verhoging van de concentratie van virusdeeltjes ontstaan, daarna gaat bijvoorbeeld Covid pas pieken. Dus A; zie je het eerder door de bemonstering en B heb je maar 1 analyse nodig voor de hele gemeente Bunnik zeg maar. Ook een concentratieverhoging van drugsgebruik kunnen we eerder zien aankomen en in welke vorm; XTC of heroïne of waar nou de grootste gebruikers zijn, dat kunnen we aan het rioolwater aflezen. Dat is best grappig. Als de zuivering het heel moeilijk krijgt, trekken wij zelf aan de bel, dan nemen wij ook monsters aan de voorkant. Dan waarschuwen we en zeggen, wat er nou toch binnen komt, daar kunnen onze bacteriën ook niks mee en dan ben je altijd te laat. Dan moet je het gaan analyseren en dan is het moeilijk weer te achterhalen waar het nou vandaan kwam.”
“Heb je nog een leuke anekdote voor de lezers van het Nieuwsblad van de Huiskamer van Odijk?”
“Niet direct, maar over de hele linie is de sfeer altijd prettig. Het is gezellig, onderhoudend en er word graag gelachen”.
“Heb je nog andere hobby’s?”
“Ik houd van buiten zijn, mountainbiken, crossfietsen, het kleine jongetje komt dan weer boven. Schaatsen, onlangs nog in Zweden. Die frisse lucht, heerlijk buiten en sportief bezig en ik houd van lezen. Met onze kinderen, ondernemen we ook graag leuke dingen.
De oudste is heel muzikaal. De ander woont in Nijmegen. Ze studeren allebei.
Over studeren gesproken: ik heb nog wel een anekdote uit mijn jonge jaren. Ik had een afspraak gemaakt met een voor mij nieuwe tandarts – net student af – om half 8. Ik weet nog dat ik dacht: ”Nou, die begint op tijd.” Ik belde er aan, geen gehoor, nóg eens aangebeld. Ging er een bovenraam open en stak er een warrige bos haar naar buiten, roepend: ”JA?” Ik zei: ”Ik heb een afspraak om half 8.” “JA”, VANAVOND, GEK!” was het antwoord. “ De beste man is nog steeds mijn tandarts en we kunnen het prima vinden met elkaar.” We lachen samen smakelijk.
“Heb je nog een boodschap voor de lezers?”
“Het is fijn en gezellig om er als gast te zijn, maar ook om er als gastheer te werken. De tijdsinzet is maar miniem, maar je krijgt er veel voor terug.”
“Dankjewel Erik voor dit gesprek en je tijd.”
“Ja, graag gedaan, kom ook een keer bij de eettafel.”
“Ga ik zéker doen”.
En zo nemen we afscheid, na een gezellig, informatief gesprek en een uitnodiging waar ik zeker een keer gehoor aan zal geven.
Femy van Dillen
interviewer